Om 5 uur staan we op om naar Skardu te gaan. Deze plaats spreekt tot de verbeelding omdat ik er al veel over heb gelezen. 
Het is weer een adembenemende tocht. Wat een prachtig landschap. Ik ben nog steeds niet tof maar daar is geen zak aan te doen. Wanneer we in de buurt van Gilgit komen, horen we dat de KKH is afgesloten vanwege regionale twisten. Er is gisteren op een lokale politicus geschoten en de locals hebben uit onvrede barricades opgeworpen. Er zijn hier behoorlijk wat bevolkingsgroepen die 
met elkaar overhoop liggen. Gevolg is dat we er niet door kunnen. We worden in een hoteltuin gedropt waar we moeten wachten. Niets aan te doen, dus boekje erbij en in de schaduw blijven. Het is ruim 40 graden. Ashan en Derk zijn naar het politiebureau om te kijken of en wanneer we er langs kunnen. Wel klote want zo lopen we vertraging op. Mijn hoofd splijt in tweeen. Kan er ook nog wel bij. Uit verveling zit Rick dikke hommels te fotograferen die op de bloemen zitten....
Na 5 uur (!) wachten mogen we verder naar Skardu. Op straat is het in Gilgit uitgestorven en de enige levende wezens zijn militairen met dikke geweren. Als we de weg weer op willen, zien we wel veel locals (alleen mannen natuurlijk) die de gehele weg hebben geblokkeerd met stenen en brandende autobanden. Wij mogen er omheen laveren en dat vind ik geen pretje. De hitte van de branden is zo hevig dat ik weg moet van de zitplaats bij het raam.
Nog een roadblock later moeten we nog een uur wachten. We stranden weer in een mannenmassa en stappen de bus uit. Iedereen staart ons aan alsof we van Mars komen en Rick en ik schuifelen naar een stel politieagenten. Als je daar in de buurt staat, staart de rest je niet zo aan en voelen we ons wat veiliger. Mijn keel en hoofd zijn echt rampzalig en ik kan alleen nog maar een beetje piepen. Uiteindelijk komen we om 21.30 helemaal kapot aan in Skardu. We splitsen en wegen de spullen en gaan dan naar bed. Een heerlijk hotel met prachtig uitzicht en een fantastisch bed. ZZZZZ.
Het is weer een adembenemende tocht. Wat een prachtig landschap. Ik ben nog steeds niet tof maar daar is geen zak aan te doen. Wanneer we in de buurt van Gilgit komen, horen we dat de KKH is afgesloten vanwege regionale twisten. Er is gisteren op een lokale politicus geschoten en de locals hebben uit onvrede barricades opgeworpen. Er zijn hier behoorlijk wat bevolkingsgroepen die 
met elkaar overhoop liggen. Gevolg is dat we er niet door kunnen. We worden in een hoteltuin gedropt waar we moeten wachten. Niets aan te doen, dus boekje erbij en in de schaduw blijven. Het is ruim 40 graden. Ashan en Derk zijn naar het politiebureau om te kijken of en wanneer we er langs kunnen. Wel klote want zo lopen we vertraging op. Mijn hoofd splijt in tweeen. Kan er ook nog wel bij. Uit verveling zit Rick dikke hommels te fotograferen die op de bloemen zitten....
Na 5 uur (!) wachten mogen we verder naar Skardu. Op straat is het in Gilgit uitgestorven en de enige levende wezens zijn militairen met dikke geweren. Als we de weg weer op willen, zien we wel veel locals (alleen mannen natuurlijk) die de gehele weg hebben geblokkeerd met stenen en brandende autobanden. Wij mogen er omheen laveren en dat vind ik geen pretje. De hitte van de branden is zo hevig dat ik weg moet van de zitplaats bij het raam.
Nog een roadblock later moeten we nog een uur wachten. We stranden weer in een mannenmassa en stappen de bus uit. Iedereen staart ons aan alsof we van Mars komen en Rick en ik schuifelen naar een stel politieagenten. Als je daar in de buurt staat, staart de rest je niet zo aan en voelen we ons wat veiliger. Mijn keel en hoofd zijn echt rampzalig en ik kan alleen nog maar een beetje piepen. Uiteindelijk komen we om 21.30 helemaal kapot aan in Skardu. We splitsen en wegen de spullen en gaan dan naar bed. Een heerlijk hotel met prachtig uitzicht en een fantastisch bed. ZZZZZ.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten