16 juli - Naar Karimabad

Op naar nog een uur of 9 rijden. Het landschap wordt steeds spectaculairder. Opvallend hoe verschillende provincies zich anders ontwikkelen. Kohistan leeft van veeteelt (scharminkels) en heeft een zichtbaar armoedig bestaan. Gedegenereerde mensen, vrouwen niet op straat. In de Hunzavallei daarentegen hebben ze het land gecultiveerd en hebben ze langs de oevers van de rivier sawa's aangelegd. Ook hebben ze decennia geleden bomen geplant, waardoor je allerlei oases hebt met abrikozen-, amandel- en moerbeibomen. Onderweg hebben we een prachtig uitzicht op de Nanga Parbat (+8000m) en tijdens de lunch op Rakaposhi (7000+). Op de lunchplek koop ik een opgegraven fibula. Nix bijzonders, maar hartstikke oud. Hebben ze in de buurt gevonden. Niet zo gek want aan de overkant van de rivier zien we de echte zijderoute lopen. Rond 16.00 uur komen we aan in Karimabad bij een prachtig hotel. Ik schrijf dit op het dakterras met uitzicht op de vallei en witte toppen van Rakaposhi en Spantik. We hebben beide het gevoel eindelijk te beginnen. Geen wonder dat er hier geen toeristen zijn. Want velen is 25 uur in een busje zonder airco met 40 graden een brug te ver. Gelukkig maar want dan blijven er tenminste ongerepte plekken over :-) Hopelijk is mijn keel morgen beter. Van de airco in het vliegtuig en de bus raakt mijn keel in de stress. Waarschijnlijk de combinatie van droge lucht en rondvliegende virussen. Ik heb een stem om op te schieten. Morgen een wandelingetje hiep hoi.