Woord vooraf

Hieronder staat het reisverslag van onze reis naar Pakistan in juli en augustus 2008. We hebben de trektocht gedaan met HT Wandelreizen. Het is een persoonlijk verslag, wat dus betekent dat niet alle medereizigers de reis zo hoeven te hebben ervaren! Het was weer een prachtige tocht- Pakistan stond hoog op onze verlanglijst. Hoewel Pakistan veelvuldig in het nieuws is als 'schurkenstaat' en er sprake is van geweld in de noordwestelijke gebieden, zijn we blij dat we ons hierdoor niet hebben laten afschrikken. Natuurlijk moet je het geweld niet opzoeken (met name in de Swat vallei is het erg onrustig). Wij hebben vrijwel geen problemen ondervonden; men heeft immers niets tegen toeristen. Integendeel - de Pakistaanse staf bedankte ons voor onze komst omdat wij voor werkgelegenheid hebben gezorgd. Het toerisme ligt aardig op zijn gat en daar zijn velen de dupe van. Het is zeker de moeite waard om dit ruige land te bezoeken. Je moet er wat voor over hebben (veel bus- en jeepuren, eindeloze gletsjers bewandelen) maar dan heb je ook wat. Kijk en oordeel zelf. Het filmpje is gemaakt op Concordia. Nergens ter wereld kun je zoveel 8000+ bergen in een oogopslag zien.

13 juli - Verplichte kost

Het wordt vandaag een dagje met de Henri Dunant. Met andere woorden: de toerist uithangen tijdens een city tour. Nu kan dat best leuk zijn, maar uit ervaring weten we dat highlights eigenlijk altijd tegenvallen. En nu dus ook. Maar dat komt ook omdat we al een uur of 40 wakker zijn met daartussen 3 uur slaap. We kwamen gisteren namelijk aan om een uur of 4 's nachts en lagen er om 6 uur in. Om voor 10 uur aan het ontbijt te verschijnen. Als we de briefing hebben gehad volgt een tour door Islamabad naar een uitkijkpunt (niets te zien maar de mensen zijn prachtig en ze vinden ons ook erg fotogeniek), een grote moskee (lelijk ding) een bazaar in Rawalpindi (wel leuk) en het nationale monument (heel erg lelijk, grootheidswaanzin van Musharraf). Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Islamabad is natuurlijk nieuw (1958) en is een stad die volgens rasters is opgezet. Nieuwerwets beton en heel veel reclameborden. Doet een beetje denken aan de buitenwijken van Kathmandu in de richting van het vliegveld. Rawalpindi is natuurlijk veel ouder en authentieker met een bazaar met de gebruikelijke koeienpootjes, koeienmagen, mango's, mango's, mango's en mango's en nog wat andere fruitsoorten. Prachtige shalwar kameez voor een prikkie maar deze mode zal bij ons niet zo aanslaan. De local dresscode is toch wel: geheel bedekt + hoofddoek. Nooit geweten dat ik er ook aan zou geloven. Maar het geeft je respect en ze vinden het prachtig dat je je aanpast. Wel heet trouwens. Graadje of 40 is wel wennen. Geen spoor van opdringerige mannen. Ik verwachtte taferelen zoals in Egypte waar ze je uitmaken voor van alles en nog wat en per definitie denken dat elke Westerse vrouw een hoer is. Integendeel. Ze vragen vriendelijk of je met ze op de foto wilt. We kunnen niet wachten tot we op trek gaan. De toerist uithangen op deze georganiseerde manier is niet our cup of tea. Morgen alleen op stap. Voelt trouwens helemaal niet onveilig. Als is het wel raar dat je de plek fotografeert waar ze Bhutto vermoordden. Vrijwel geen toerist te bekkenen. Zonde.

14 juli - Shopping in Islamabad

Na een heerlijke nacht slapen besluiten we een taxi te nemen naar het shoppinggebied van Islamabad. Een 'verpletterende' mall met allerlei winkels. Niet dus. Een aantal winkels waar je weliswaar alles kunt krijgen, maar totaal niet ingericht voor toeristen (ik denk dat de T-shirts met opdruk van Bin Laden ook niet veel aftrek zullen hebben). MrBooks zou echt een must zijn. Wel veel boeken, maar geen Pilgrim II (de boekenzaak in Kathmandu). Niets is hier ingericht voor toeristen en dat is misschien maar goed ook want voor 5 minuten bellen naar NL betaal je 1 euro. Voor 8 euro een prima horloge van Casio gekocht. De mensen zijn erg vriendelijk en ook al zie je vrijwel geen vrouwen op straat, zijn de mannen ook vriendelijk. Vandaag doe ik geen hoofddoek om en dat gaat goed. Geen starende blikken of een gevoel van onveiligheid. Gelukkig maar. Wij hebben in ieder geval goede herinneringen aan Islamabad. Daar hadden we ook op gehoopt. Om thuis een tegengeluid te kunnen laten horen. Het is wel erg heet. Het is 40 graden en dan heb ik zelfs geen zin om te winkelen. En er is ook weinig te winkelen. Helaas. We horen net dat we niet kunnen vliegen vanwege het weer. We moeten nu 2 dagen in een busje, maar dat vinden we niet zo erg. Want we willen de KKH graag meemaken. Ik ben heel benieuwd hoe die weg eruit ziet. De trek begint eigenlijk pas over een week. Dan maar genieten van de reis ernaartoe. Onze gezondheid is ok (dat werd later wel anders...). We eten friet en cola bij KFC. Lekker dat zout want je zweet alles uit. Dat vind ik wat minder, vooral om dat ik BH, hemd en blouse aan moet om zedig gekleed te gaan. Dat ga ik morgen anders doen want dan zitten we toch in een busje!

15 juli - 16 uur busje

Wat een dag. We moeten 16 uur de bus in. Vol goede moed vertrekken we om 6 uur (na 5 uur slapen...). Het landschap verandert snel en de bebouwing wordt minder. Van dorpjes met terrassen en nattigheid wordt het uitzicht al gauw kaler. Tadaaa! Eindelijk worden we beloond met uitzicht op de Indus die we voorlopig zullen blijven volgen. De KKH is echt geweldig! Wat een ruig landschap!! Volgens de gids valt dit echter nog in de categorie: lieflijk. Tussen Skardu en Askole zal het echte werk beginnen. Het is een eindeloze rit en na een paar uur ben je het echt wel zat. Des te meer omdat de airo uit moet om motorvermogen te houden. Af en toe kunnen we een foto maken, maar bijna niet. Je kunt gewoon niet stoppen op de KKH want aan vluchthaventjes doen ze niet en als je naar de rotswanden met losse stenen kijkt, laat je het wel uit je hoofd om daar vrijwillig te gaan staan. Bovendien hebben we weinig tijd. Om 10 uur in de avond komen we aan in Chilas. We hebben dikke lol omdat in de Lonely Planet staat dat dit hotel 'bad vibes' heeft. Prima hapje eten en om 12 uur naar bed om maar 4 uur te slapen om morgen weer vroeg weg te kunnen. Van de vibes merken we niets. Op de foto boeddistische rotstekeningen bij Chilas.

16 juli - Naar Karimabad

Op naar nog een uur of 9 rijden. Het landschap wordt steeds spectaculairder. Opvallend hoe verschillende provincies zich anders ontwikkelen. Kohistan leeft van veeteelt (scharminkels) en heeft een zichtbaar armoedig bestaan. Gedegenereerde mensen, vrouwen niet op straat. In de Hunzavallei daarentegen hebben ze het land gecultiveerd en hebben ze langs de oevers van de rivier sawa's aangelegd. Ook hebben ze decennia geleden bomen geplant, waardoor je allerlei oases hebt met abrikozen-, amandel- en moerbeibomen. Onderweg hebben we een prachtig uitzicht op de Nanga Parbat (+8000m) en tijdens de lunch op Rakaposhi (7000+). Op de lunchplek koop ik een opgegraven fibula. Nix bijzonders, maar hartstikke oud. Hebben ze in de buurt gevonden. Niet zo gek want aan de overkant van de rivier zien we de echte zijderoute lopen. Rond 16.00 uur komen we aan in Karimabad bij een prachtig hotel. Ik schrijf dit op het dakterras met uitzicht op de vallei en witte toppen van Rakaposhi en Spantik. We hebben beide het gevoel eindelijk te beginnen. Geen wonder dat er hier geen toeristen zijn. Want velen is 25 uur in een busje zonder airco met 40 graden een brug te ver. Gelukkig maar want dan blijven er tenminste ongerepte plekken over :-) Hopelijk is mijn keel morgen beter. Van de airco in het vliegtuig en de bus raakt mijn keel in de stress. Waarschijnlijk de combinatie van droge lucht en rondvliegende virussen. Ik heb een stem om op te schieten. Morgen een wandelingetje hiep hoi.

17 juli - Lady finger en Ultar II

Zo de eerste loopdag gaat beginnen. We doen een acclimatisatie tocht vanuit Karimabad naar het base camp van Ultar II en Lady Finger. We moeten zo'n 800 meter klimmen naar ca. 3000 meter. Het is een prachtige klim door een gletsjerdal omhoog. Geen tripje voor mensen met hoogtevrees. We lopen namelijk langs vreselijk steile afgronden. Er zitten lekker steile stukjes in en het is superheet. We hadden van de andere groep gehoord dat dit zo'n vreselijk tochtje is, dat het een van de steilste routes is op de hele trek (dit bleek later inderdaad het geval te zijn; op de Baltorogletsjer stijg je heel geleidelijk). Aangekomen in het BC blijven we even relaxen. Lullig dat we het graf zien van de eerste beklimmer van Ultar II. Operatie geslaagd, patient overleden. De afdaling is lekker stoffig en steil. Ik houd toch meer van klimmen! Supermooie tocht en dit smaakt naar meer. Er zijn berichten dat de Gondogoro La open is. Vorig jaar was hij dicht vanwege een enorme spleet. Veel te gevaarlijk. Dat zou te gek zijn, anders moeten we dezelfde weg terug lopen over de Baltoro. Ook als we na afloop niet van Skardu naar Islamabad kunnen vliegen, moeten we dat hele eind weer in een busje. Ik heb het daarmee gehad. Mijn stem is echt verschrikkelijk slecht. Ik kan na een tijdje lopen vanwege de droogte en hitte (35 graden) alleen nog piepen. We hebben echte Hunza honing gekocht. Misschien wordt het dan beter. Hoofdpijn heb ik ook lekker. En overmorgen weer 2 dagen in zo'n busje. Het is echt in the middle of nowhere, that's for sure! Karimabad is een charmant dorpje met wat winkeltjes. Geen enkele opdringerigheid of wat dan ook. Zwaar relaxed. Ze verkopen er wat pashmina's en edelstenen (en natuurlijk snickers mmmmm). Het hotel is echt super. Prachtig uitzicht vanaf het dakterras. Geen airco, maar toch redelijk geslapen.

18 juli - Mooie kever

Elke paar uur ben ik wakker geweest omdat mijn hoofd zoveel snot bevatte dat het er echt uit moest. Ik sta op als een zombie maar we gaan gewoon mee op jeeptocht naar Nagar Valley. Het is een prachtige tocht door een vallei met enge rotswanden. Niet aan de steenslag denken. Onderweg komen we vriendelijke kinderen tegen die met ons op de foto willen. Bij het eindpunt heb je een mooi zicht op een gletsjer. Jammer dat het weer niet zo meewerkt vandaag. Mensen klampen ons aan om edelstenen te verkopen en dat is iets minder. Teruglopend naar de jeep laat een jongetje iets zien dat hij in zijn hand heeft. Weer een stom steentje denk ik, maar zie opeens dat hij een prachtige kever vastheeft. Ik aarzel geen moment en druk af. Hopelijk loopt het met de kever goed af - ik ben niet zo op de hoogte van de relatie tussen mens en huisdier in Pakistan. De terugweg is nogal bobbelig en ik voel me steeds beroerder worden. De hoofdpijn is echt niet te harden en ik heb zelfs geen zin om winkeltjes te kijken (en dat zegt wat). Even een mail naar huis gestuurd (2 eurocent voor 30 minuten!). We besluiten de trip voor vanavond naar Eagle's nest te laten schieten. Dan maar geen fabelachtig uitzicht. Ik zit mezelf zo in de weg dat dit de beste oplossing is. Ook de trip naar Baltit fort hebben we vanmiddag aan ons voorbij laten gaan. Meestal is mijn ernstige verkoudheid een dag of 3. Vandaag is verreweg de slechtste dag (hoop ik). Ik heb ook verhoging denk ik en ben steeds rillerig en heb het dan weer bloedheet. Rick haalt nu wat boodschappen inclusief wat spullen voor de K2 expeditieleden van de Norit expeditie. Zij verzochten ons per e-mail om snoep en leesvoer. Ben benieuwd naar die mannen. Ze vervelen zich daar rot omdat het weer erg slecht is.

19 juli - Brandende autobanden

Om 5 uur staan we op om naar Skardu te gaan. Deze plaats spreekt tot de verbeelding omdat ik er al veel over heb gelezen. Het is weer een adembenemende tocht. Wat een prachtig landschap. Ik ben nog steeds niet tof maar daar is geen zak aan te doen. Wanneer we in de buurt van Gilgit komen, horen we dat de KKH is afgesloten vanwege regionale twisten. Er is gisteren op een lokale politicus geschoten en de locals hebben uit onvrede barricades opgeworpen. Er zijn hier behoorlijk wat bevolkingsgroepen die met elkaar overhoop liggen. Gevolg is dat we er niet door kunnen. We worden in een hoteltuin gedropt waar we moeten wachten. Niets aan te doen, dus boekje erbij en in de schaduw blijven. Het is ruim 40 graden. Ashan en Derk zijn naar het politiebureau om te kijken of en wanneer we er langs kunnen. Wel klote want zo lopen we vertraging op. Mijn hoofd splijt in tweeen. Kan er ook nog wel bij. Uit verveling zit Rick dikke hommels te fotograferen die op de bloemen zitten....
Na 5 uur (!) wachten mogen we verder naar Skardu. Op straat is het in Gilgit uitgestorven en de enige levende wezens zijn militairen met dikke geweren. Als we de weg weer op willen, zien we wel veel locals (alleen mannen natuurlijk) die de gehele weg hebben geblokkeerd met stenen en brandende autobanden. Wij mogen er omheen laveren en dat vind ik geen pretje. De hitte van de branden is zo hevig dat ik weg moet van de zitplaats bij het raam. Nog een roadblock later moeten we nog een uur wachten. We stranden weer in een mannenmassa en stappen de bus uit. Iedereen staart ons aan alsof we van Mars komen en Rick en ik schuifelen naar een stel politieagenten. Als je daar in de buurt staat, staart de rest je niet zo aan en voelen we ons wat veiliger. Mijn keel en hoofd zijn echt rampzalig en ik kan alleen nog maar een beetje piepen. Uiteindelijk komen we om 21.30 helemaal kapot aan in Skardu. We splitsen en wegen de spullen en gaan dan naar bed. Een heerlijk hotel met prachtig uitzicht en een fantastisch bed. ZZZZZ.