Vandaag het laatste stukje lopen naar de bewoonde wereld: Hushe. Het is maar 3 uur lopen door een Mediterraans ogend landschap: heet en stoffig. Wat een wereld van verschil ten opzichte van een paar dagen geleden. Hushe is een armetierig dorp. Het doet Middeleeuws aan, terwijl er toch heel veel trekkers voorbij moeten komen. De laatste tijd waarschijnlijk minder grote aantallen, omdat de Gondogora La natuurlijk gesloten was, maar toch. Je zou dan verwachten dat het dorp van het toerisme profiteert. Niets van dat alles. Wel zijn de kinderen behoorlijk verpest. Ze roepen constant gimmiepen gimmietsokolat en gimmieswiet. Of ze willen voor geld op de foto. No way dat Rick en ik daaraan meewerken. Dat hebben anderen duidelijk wel gedaan. Gelukkig zijn er ook wat kinderen die heel graag 'om niets' op de foto willen en het erg leuk vinden om het resultaat op je camera te bekijken.
In de middag is het tijd om afscheid te nemen van de porters. Na een dankwoord worden de fooien uitgereikt en zwaaien we ze uit. We staan op een echt grasveld (dat hebben we weken niet gezien) dat ommuurd is. Die muur dient 
waarschijnlijk om nieuwsgierige kinderen en kwaadwillende lieden buiten de deur te houden.
waarschijnlijk om nieuwsgierige kinderen en kwaadwillende lieden buiten de deur te houden. Ik heb last van de combinatie kwaadwillend en kinderen, want als ik wat yoga oefeningen doe, word ik bekogeld met harde dingen (ik weet nog steeds niet wat). Weet niet wat ik ervan moet denken. Negatieve aandachttrekkerij bestaat dus overal. Geen aandacht aan geven en ze druipen af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten